Ik, Marian, ben geboren in het jaar 1959. Mijn wieg stond ergens in Limburg, in een tijd waarin de wereld er heel anders uitzag dan nu. Al snel na mijn geboorte werd duidelijk dat ik geen doorsnee meisje was. Want ik bleek spastisch te zijn. (Door zuurstoftekort bij mijn geboorte.) Mijn spasticiteit hield in dat ik als kind mijn lichaam niet goed onder controle kon houden. Maar ik leerde goed met deze beperking omgaan en ontwikkelde mij als een beweeglijk, slim meisje.  Mijn hoofd zat altijd vol ideeën, ik was nieuwsgierig wat mijn kleine wereld te bieden had.

 

Zolang ik mij kan herinneren bleef ik stoeien met mijn spraak. Het vormen van woorden uit te spreken was lastig, bijna onmogelijk. Door middel van klanken liet ik iedereen weten wat ik precies wilde. Door dit lang vol te houden leerde mijn omgeving de taal die ik sprak kennen.

 

Toch bleef en blijft het soms lastig voor mensen om mij goed te verstaan; in hun ogen zag en zie ik een aarzeling, een kleine moment van twijfel. Het gebeurt vaak dat mensen niet de moed hadden  en hebben om na te vragen wat ik nu precies bedoelde. Dit raakte mij, maar het wakkerde ook een vuurtje in mij aan. Ik voelde een groeiende strijdlust, een vastberadenheid om mezelf niet het zwijgen op te laten leggen. Wat ik niet hardop kon zeggen, besloot ik dan maar op papier te zetten. Al die gedachten die in mijn hoofd dwarrelden, wilde ik voor hen op gaan schrijven.

 

In mijn kinderjaren verliep dit proces niet vlekkeloos. Pas toen ik ontdekte dat letters woorden werden, woorden zinnen en zinnen verhalen, ging er een hele wereld voor mij open.

Door omstandigheden heb ik de laatste jaren niet meer kunnen schrijven, mijn verhalen bleven diep in mijzelf verborgen. Wachten op het juiste moment om weer naar buiten te treden.  Nu voel ik dat de tijd rijp is om alles wat er in mijn bruis met u te gaan delen.

 

 Ik wil u  daarom verrassen, ontroeren of aan het denken zetten.

 

Veel leesplezier.